Diary of a Country Priest – การกลับมาอีกครั้งหลังจากผ่านไป

“Stagecoach” เป็นภาพยนตร์ที่มีการต่ออายุสองอาชีพที่ยอดเยี่ยม แม้ว่าเขาจะเคยปรากฏตัวในภาพยนตร์หลายเรื่องมาก่อน โดยเป็นนักแสดงพิเศษ เป็นสตั๊นท์แมนและจากนั้นก็เป็นนักแสดงในภาพยนตร์เรื่อง B แต่นี่ถือเป็นบทบาทนำแสดงครั้งแรกของจอห์น เวย์นในภาพยนตร์โดยจอห์น ฟอร์ด

สำหรับฟอร์ด มันเป็นการกลับมาอีกครั้งหลังจากผ่านไปหลายปีในแนวที่ความคิดของเขาเติบโตขึ้น ซึ่งเป็นแนวที่เขาจะสร้างภาพยนตร์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขาหลายเรื่อง ด้วยอิทธิพลของฟอร์ดในฐานะผู้กำกับและอิทธิพลของเวย์นในฐานะดารา พวกเขาจะสร้างภาพยนตร์ที่โด่งดังและสร้างชื่อเสียงให้ตัวเองเป็นหนึ่งในพันธมิตรระดับตำนานในภาพยนตร์

พวกเขามารวมตัวกันในช่วงเวลาที่ดีในอาชีพการงานของฟอร์ด เขาอายุ 45 ปี เขากำกับภาพยนตร์เงียบเรื่องแรก (สิบเรื่อง!) ในปี 2460 เขาประสบความสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่และได้รับรางวัลออสการ์จากการกำกับ “The Informer” ในปี 2479 แต่ตอนนี้ปีแห่งชัยชนะของเขาก็มาถึง ไม่มีผู้กำกับในยุคแห่งเสียงที่สร้างภาพยนตร์ที่ยอดเยี่ยมได้รวดเร็วกว่าฟอร์ด

เมื่อเขาติดตาม “Stagecoach” กับ “Young Mr. Lincoln” และ “Drums Along the Mohawk” ทั้งสามเรื่องในปี 1939 จากนั้นจึงสร้าง “The Grapes of Wrath” และ “The Long Voyage Home” ในปี พ.ศ. 2483 และ “Tobacco Road” และ “How Green Was My Valley” ในปี พ.ศ. 2484 ได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงสามครั้งและสองรางวัลออสการ์สำหรับการกำกับ

ฟอร์ดจับตามองจอห์น เวย์นตั้งแต่สมัยที่เขาถูกเรียกว่าแมเรียน มอร์ริสัน หรือชื่อเล่นว่าดยุค และเป็นนักฟุตบอลจากยูเอสซี โดยทำงานในช่วงซัมเมอร์ที่ 20th Century-Fox ในช่วงทศวรรษก่อนที่ “Stagecoach” Wayne ทำงานในบริษัทตะวันตกประมาณ 40 แห่ง ตั้งแต่ตำแหน่งพิเศษไปจนถึงตำแหน่งผู้นำ

โดยไม่สร้างความแตกต่างให้กับตัวเอง ฟอร์ดคิดว่าเขามีฝีมือระดับดารา และตัดสินใจว่าเวย์นเหมาะสมกับบทริงโก้ คิดส์ใน “Stagecoach” สตูดิโอไม่เห็นด้วยอย่างแน่วแน่กับการคัดเลือกนักแสดง มันต้องการชื่อนักแสดง “ป๊ะป๊า” ฟอร์ดยืนกรานอย่างดื้อรั้น และเวย์นสร้างความประทับใจที่จะเปลี่ยนชีวิตของเขา และวันหนึ่งทำให้เขาได้รับตำแหน่งบนดวงตราไปรษณียากรของสหรัฐอเมริกา

ที่เห็นในวันนี้ “Stagecoach” อาจดูไม่เหมือนต้นฉบับมากนัก นั่นเป็นเพราะมันมีอิทธิพลต่อภาพยนตร์ในยุคต่อมานับไม่ถ้วนที่ตัวละครหลากหลายกลุ่มถูกโยนมารวมกันโดยบังเอิญและถูกบังคับให้ต้องเอาชีวิตรอดจากการทดสอบ ประเภทนี้บางครั้งเรียกว่า Ark Movie ภาพยนตร์เรื่องนี้บางครั้งก็เล่นเหมือนบทประพันธ์ของความคิดโบราณที่ไร้กาลเวลา

คุณจะเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังจะคลอดตามคำสั่งของแพทย์ “ต้มน้ำ! น้ำร้อน! และอีกมากมาย!” คุณจะได้พบกับโสเภณีหัวใจทอง นายธนาคารผู้ชั่วร้าย นักพนันจอมเจ้าเล่ห์ นางเอกผู้ใสซื่อ อาปาเช่จอมอาฆาต ภรรยาชาวอินเดียผู้ร้อนแรง และชายนักเดินทางผู้อ่อนโยน และฉากไล่ล่ากับ คนขับรถสเตจโคชกำลังลงนรกเพื่อซื้อหนัง คุณจะเห็นรถเก๋ง เพนียด ภูมิทัศน์กว้างใหญ่ กองไฟ และกองทหารม้าสหรัฐ ซึ่งส่งเสียงเตือนก่อนจะขี่ไปช่วยเหลือ

แม้จะคุ้นเคยกับการประชุมเหล่านี้ แต่ “Stagecoach” ก็ดึงความสนใจของเราได้อย่างง่ายดายและดำเนินไปด้วยความสง่างามของซิมโฟนี ฟอร์ดไม่ใช้การกระทำและความรุนแรงอย่างสุรุ่ยสุร่ายเพื่อพยายามเล่นชู้กับผู้ที่มีสมาธิสั้น

แต่บอกเล่าเรื่องราวในระหว่างที่เราเรียนรู้ที่จะรู้จักตัวละครและลงทุนกับตัวละครเหล่านี้ เขาไม่ได้มอบฉากสำคัญทั้งหมดให้กับดาราใหญ่คนเดียวกัน การเรียกเก็บเงินสูงสุดตกเป็นของ Claire Trevor ในบท Dallas ผู้หญิงแห่งความสุข (“ดัลลัส?” มีคนนึกถึงมาร์ลีน ดีทริช: “ฉันไม่ได้เป็นเซี่ยงไฮ้ ลิลในคืนเดียว”)

เทรเวอร์เป็นดารา แต่ฟอร์ดให้น้ำหนักผู้โดยสารคนอื่นๆ

ในสเตจโค้ชเกือบเท่ากัน ทุกคนแสดงโดยนักแสดงที่ผู้ชมภาพยนตร์คุ้นเคย: แอนดี เดไวน์ ผู้ให้เสียงแหลมเป็นคนขับ จอห์น คาร์ราดีน เป็นนักพนันผู้สง่างาม โทมัส มิตเชลล์ ในบท Doc Boone ที่มีส่วนผสมของแอลกอฮอล์, Louise Platt ในบทภรรยาของทหารที่ตั้งท้อง และ Donald Meek ในบท Mr. Peacock ที่เป็นผู้หญิง ขณะที่พวกเขาเข้าแถวเผชิญหน้ากัน Ringo Kid จะนั่งบนพื้นระหว่างพวกเขา แต่ Ford ไม่เคยตีกรอบให้เขาดูต่ำลงเลย

นักแสดงที่มีพรสวรรค์เหล่านี้ถูกจำกัดให้แสดงภาพยนตร์จำนวนมากในสเตจโค้ช สร้างชุมชนที่น่าสนใจในขณะที่พวกเขาค่อยๆ เปิดเผยเหตุผลที่ซ่อนเร้นของพวกเขาสำหรับการเดินทางด้วยความยากลำบากอย่างมากผ่านดินแดนอันตรายของอินเดีย

The Ringo Kid ตัวละครของ Wayne เป็นฆาตกรที่ต้องการตัวซึ่งถูกจับเข้าคุกโดย U. S. Marshall (George Bancroft) ในขณะที่คนอื่น ๆ หลีกเลี่ยงโสเภณีดัลลัสอย่างชัดเจน เขายืนกรานให้เธอได้รับน้ำดื่มและที่โต๊ะ และความสุภาพเรียบร้อยของเขายังเป็นลูกผู้ชายและมีจิตใจดี แน่นอนว่าเขาตกหลุมรักเธอ และเป็นแรงบันดาลใจให้เกิดฉากที่ยอดเยี่ยมฉากหนึ่ง:

Ringo Kid: “ฉันยังมีฟาร์มปศุสัตว์อยู่อีกฟากหนึ่งของชายแดน มีสถานที่ที่สวยงาม — สถานที่ที่ดีจริงๆ… ต้นไม้… หญ้า… น้ำ มีกระท่อมที่สร้างขึ้นครึ่งหนึ่ง ผู้ชายสามารถอาศัยอยู่ที่นั่นได้… แล้วผู้หญิงล่ะ จะไปไหม”

ดัลลัส: “แต่คุณไม่รู้จักฉัน คุณไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร”

Ringo Kid: “ฉันรู้ทุกอย่างที่ฉันอยากรู้”

วิธีที่เวย์นพูดนั้นแสดงถึงอำนาจที่ไม่ต้องใช้ความพยายามของเขา เขาพูดและคุณไม่สงสัยเลยว่าเขาหมายความตามนั้น ความประทับใจที่เขาสร้างที่นี่บ่งบอกว่าเขาอาจโชคดีที่หลีกเลี่ยงบทบาทที่มีคนจับตามองสูงเช่นนี้ในช่วงต้นอาชีพของเขา ตอนที่เขาสร้างภาพยนตร์เรื่องนี้ เขาอายุ 32 ปี รูปร่างสูงเพรียว และโตเกินวัยจนแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเป็นสาวงามในวัยหนุ่มของเขา เขาสามารถคำรามและตั้งท่าได้ และไม่พูดมากเกินไป และฟังดูเหมือนเขาหมายความอย่างนั้นเสมอ

Simon Callow เขียนในชีวประวัติของ Orson Welles ว่า Welles เห็น “Stagecoach” 40 ครั้งก่อนที่เขาจะสร้าง “Citizen Kane” หนังทั้งสองเรื่องแทบจะไม่เหมือนกันเลย Welles ได้เรียนรู้อะไรจากมัน? บางทีที่สำคัญที่สุดคือสไตล์การแก้ไขแบบลีน ฟอร์ดทำให้แน่ใจผ่านการแคสติ้งและบทสนทนาว่าจุดประสงค์ของแต่ละฉากนั้นชัดเจน

จากนั้นเขาก็อ้อยอิ่งนานพอที่จะพูดประเด็น ไม่มีอะไรรู้สึกว่าฟุ่มเฟือย เมื่อเขาจงใจชะลอการไหล สำหรับเพลงที่ขับร้องโดย Yakima (Elvira Rios) ภรรยาของหัวหน้าด่านหน้า เราเข้าใจว่ามันเป็นเพลงที่สงบก่อนเกิดพายุ (Howard Hawks ใช้เพลงเบาๆ ของ Dean Martin แบบเดียวกับใน “Rio Bravo”)

ฟอร์ดไม่เคยทำพลาดในการตัดต่ออย่างรวดเร็วจนเสียความรู้สึกและบริบทของซีเควนซ์แอ็คชั่น การไล่ล่าของโค้ชบนเวทีที่ยืดเยื้อนั้นสมเหตุสมผลเสมอ และเขายอมให้กล้องของเขาชัดเจนเกี่ยวกับงานแสดงผาดโผน พิจารณาการแสดงผาดโผนที่ไม่ธรรมดานี้: อาปาเช่กระโดดจากหลังม้าของตัวเองเข้าสู่ทีมสเตจโค้ชโดยคร่อมม้านำ เขาถูกยิง เขาล้มลงระหว่างม้ากับพื้น และม้าและรถม้าวิ่งผ่านเขาไป ไม่มี CGI ที่นี่ เขาเสี่ยงชีวิตของเขา

เวย์นเป็นฮีโร่ของภาพยนตร์เรื่องนี้ แต่ไม่ใช่ “แอคชั่นฮีโร่” เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนเลว “Ringo Kid” ไม่ได้รับรูปภาพของเขาบนโปสเตอร์ Wanted โดยเปล่าประโยชน์ แต่เขาไม่เคยชี้นำความชั่วร้าย และดูเหมือนว่าพร้อมที่จะถูกจับเข้าคุกแม้ว่าเขาจะมีโอกาสหลบหนีมากมายก็ตาม

มีคำแนะนำให้เขาอยู่กับสเตจโค้ชเพราะเขาจำเป็นต้องปกป้องผู้โดยสาร โดยเฉพาะผู้หญิงสองคน เราเห็นความสง่างามทางร่างกายที่ไม่ธรรมดาของเวย์นและความสามารถในการอ่อนโยน และเข้าใจว่าทำไมฟอร์ดจึงเลือกให้เขาเป็น “ชายผู้เงียบขรึม” ในภายหลัง

โดยเฉพาะสองฉาก เวย์นอยู่เบื้องหน้าซ้าย ยืนพิงกำแพงขณะที่เขามองดูดัลลัสเดินจากเขาไปตามทางเดิน สังเกตภาษากายของเขา. วิธีที่เขาดูแลเธอแล้วยืดตัวขึ้นและติดตามเธอ และต่อมา ให้ดูที่การจัดแสงและองค์ประกอบของฟอร์ด ขณะที่ดัลลัสซึ่งอยู่เบื้องหน้าท่ามกลางแสงจันทร์ข้างรั้ว ยืนอยู่คนเดียว และริงโก คิด ที่อยู่ด้านหลัง ซึ่งมีควันจากบุหรี่ซิการิลโลของเขาซึ่งได้รับแสงจากด้านหลังเป็นฉากหลัง เดินเข้ามาหาเธอ

นั่นเป็นการถ่ายในสตูดิโอ แต่ส่วนใหญ่ของภาพยนตร์ถ่ายทำในสถานที่ในหุบเขาอนุสาวรีย์อันเป็นที่รักของฟอร์ด เสาหินยุคก่อนประวัติศาสตร์ที่ล้อมกรอบความเล็กของมนุษย์ ฟอร์ดกลับไปที่หุบเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ที่ซึ่งนักแสดงและทีมงานของเขาอาศัยอยู่ในเต็นท์และได้รับอาหารจากรถชัคเกวียน เขาให้ความสำคัญกับระยะห่างจากผู้บริหารสตูดิโอที่เข้าไปยุ่ง เขาเป็นจอมบงการ และในขอบเขตนั้น คำพูดของเขาก็คือกฎหมาย

ทัศนคติของภาพยนตร์ที่มีต่อชนพื้นเมืองอเมริกันนั้นยังไม่กระจ่างแจ้ง พวกอาปาเช่ถูกมองว่าเป็นเพียงพวกอำมหิตที่มุ่งสังหาร ไม่มีข้อเสนอแนะว่าคนผิวขาวบุกรุกดินแดนของพวกเขา ฟอร์ดแบ่งปันมุมมองที่เรียบง่ายนี้กับผู้ผลิตรายอื่น ๆ ในโลกตะวันตกจำนวนนับไม่ถ้วน และหากเป็นปี 1939 ที่ดูดิบๆ ก็คงแย่ยิ่งกว่านั้นในตอน “The Searchers” (1956) ซึ่งเป็นการทำงานร่วมกันที่ยิ่งใหญ่ที่สุดระหว่างฟอร์ดและเวย์น เฉพาะในภาพยนตร์เรื่องสุดท้ายของเขา “ไชเอนน์ ออทั่ม” (พ.ศ. 2507) เท่านั้นที่เขาได้รับแนวคิดที่มีมนุษยธรรมมากขึ้น

อาจเป็นเพราะความสัมพันธ์อันยาวนานกับเวย์น ฟอร์ดมักถูกมองว่าเป็นพวกหัวโบราณ ในความเป็นจริงเขาเป็นนักเสรีนิยมที่เปิดเผย ถือมาตรฐานต่อต้านความพยายามของ Cecil B. DeMille ที่จะบังคับให้มีคำสาบานว่าจะจงรักภักดีต่อสมาคมกรรมการระหว่างการล่าแม่มดของ McCarthy ฟอร์ดไม่ได้เหยียดเชื้อชาติหรือเวย์น

แต่พวกเขาสร้างภาพยนตร์ที่ไร้ซึ่งความรู้แจ้งอย่างน่าเศร้า อย่างไรก็ตามภายใน “Stagecoach” เต้นหัวใจของมนุษยธรรม: ไม่มีผู้โดยสารคนใดในโค้ชที่ได้รับอนุญาตหรือถูกไล่ออกโดยไม่ตั้งใจ พวกเขาทั้งหมดได้รับน้ำหนักอย่างเต็มที่ในการพึ่งพาอาศัยกัน นี่คืออารยธรรมตะวันตกที่มีอารยธรรมมาก

ติดตามข่าวสารเพิ่มเติม ได้ที่ : reddeerriverranches.com